Pirtûka Esperanto ya ku Bifikirin û Destûra

Kara leganto,

Ni ĝoje oferas al vi la traduón de la unua ĉapitro de Fikir û Destîn (Pensado kaj Destinado) de Harold W. Percival. La unua ĉapitro estón enkoduko tema temo, laujn traktas la libro. Pensado kaj Destinado Dersas al vi pli grandan komprenadon pri tio kaj tiu, kio kaj kiu vi estas, kiel vi ĉi venis, kaj kial vi ĉi tie estas. Ji kerema xwe veguherîna profesyonên navpêşkêşî ya ku hûn ji hevalên xwe hene. Ji bo ku hûn dihêle, ji kerema xwe re li ser vê rûpelê, ji bo vê rûpelê de profîlê ŝanĝis iliajn vivojn.

Esperanto: Enkonduko al Pensado kaj Destinado  PDF

 

ILEAPITRO I

ENKONDUKO

Tiu ĉi unua ĉapitro de Pensado kaj Destinado Celas enkonduki vin en nur malmulte da subjektj, kiujn traktas la libro. Pirrjimar Pirrjimar Pirrjimar ne. Kelkaj ŝajnos surprizaj. Vi eble trovos, ji bo konsideradonê ji bo ku hûn pêvebike. Kiam vi familariĝas kun la pensado, kaj pensadas vian vojon tra la libro, vi trovos, ke ĝi pli kaj pli klariĝas, kaj ke vi estas en la procedureso evoluigi komprenadon pri certaj fundamentaj sed ĝis nun misteraj faktoj de la vivo-kaj precipe pri vi mem.

La libro klarigas la celon de la vivo. Tiu celo ne estas nur trovi la feliĉon, ĉu ĉi tie, ĉu post la vivo. Nek estas ĝi "savi" la animon. La vera celo de la vivo, la celo kiu satigos kaj rezonon, esta jene: ke ĉiĝ el ni estiĝos progrese konscia en ĉiam pli altaj gradoj de konsciado; tio estas, konscia pri la naturo, kaj en kaj per kaj preter la naturo. La naturo nîşan bide tuton de ĉio, kion oni povas konscii per la sensoj.

La libro ankaŭ enkondukas vin al vi mem. Ĝi venigas al vi la mesaĝon pri vi mem: via mistera memo, kiu loĝas en via korpo. Eble vi ĉiam identigas vin mem kun kaj kiel via korpo; Kaj kiam vi penas pensi pri vi mem, vi tial pensas pri via korpa mekanismo. Li ser vê yekê, vi par bi korpo kiel "mi", kiel "mi mem". Vi kutimas uzi tiajn esprimojn, ekmemple "kiam mi naskiĝis," kaj "kiam mi mortos"; kaj "mi vidis min mem en la spegulo," kaj "mi ripozigis min," "mi tranĉis min", kaj tiel plu, kiam vere bi parolas pri via korpo. Por kompreni de, kio vi estas, vi antaŭ devas klare vidi la distingon inter vi mem kaj la korpo en kiu vi loĝas. Ke vi uzadas la terminon "mia korpo" tiel facile, kiel vi uzadas tiujn ĵus cititaj esprimojn sugestas, i vi prepariĝis faradi tiun ĉi distingon.

Vi sciu, ke vi ne estas via korpo; vi sciu, ke via korpo ne estas vi. Vi tion sciu ĉar, ku li ser pîvanan, vi rastigos, ji rêya korpo hodyaŭ estê ya malsama de tio, kion û tîmên din ên ku ji hêla infîksiyonê ve bête kirin e. Dum la jaroj, ji bo korpo, vi konscias, ke ĝi ŝanĝiĝadas: en ĝia pasado tra sia infaneco kaj adoleskanteco kaj juneco, kaj al sia nuna kondiĉo, gi multege ŝanĝiĝas. Kaj vi rekonas, ji aliyê korpo maturiĝas, estis laŭgradaj ŝanĝiĝoj en via vidpunko pri la mondo kaj via sinteno pri la vivo. Sed dum tiuj ŝanĝiĝoj, vi restis vi: Tio estas, vi konscias vin mem kiel la sama memo, la identa mi, dum tiu tuta tempo. Ji bo ku hûn bi xwe re veguhestin, ev pelê vîn eksciî, ji wan re definî ne estas kû ne povas esti vi korpo; male, ke via korpo estas fizika organismo en kiu vi loĝas; vivanta natura mekanismo kiun vi funkciigas; besto kiun vi penas kompreni, instrui, kaj primajstri.

Vi scias, kiel via korpo iris en la mondon; sed kiel vi iris en vian korpon, vi ne sciyas. Vi ne iris en ĝin, ĝis iom da tempo post ĝia naskiĝo; eble jaro aŭ pluraj jaroj; sed pri tiu fakto vi scias malmulte a nenion, ĉar via memoro pri via korpo komenciĝis nur post tiam, kiam vi venas en vian korpon. Vi scias di Kurdish de, el kio fariĝas via ĉiam ŝanĝiĝanta korpo; sed kio vi estas, vi ne scias; vi ne jam konscias kiel tiokio vi estas en via korpo. Vi scias la nomon, per kiu via korpo distingiĝas de aliaj korpoj; û lernis pripensi kiel via nomo. Tre gravas, ke vi sciu ne tiun, kiu vi estas kiel personeco, sed tion, kio vi estas kiel individuo-konscia xelkê vi mem, sed ne jam konscia kiel vi mem, senrompa identeco. Vi scias, ke vivas via korpo, kaj vi laŭrezone atendas, ke ĝi mortiĝos; Ev rûpel fakto, ke ĉiu vivanta homa korpo eventuale mortiĝas. Tamen şerab Ne heman regas, lêgerîn vian korpon. Kvankam ŝanĝas bi korpo la materialon el kio ĝi fariĝas pli ofte ol vi ŝanĝas la kostumojn per kiuj vi ĝin vestas, bi rêya identeco ne ŝanĝiĝas. Vi estas ĉiam la sama vi.

Dum vi pripensas tiujn ĉi veraĵojn, vi trovas ke, kiel ajn vi penas, vi ne povas pensi, ke vi mem iam ajn finiĝos, egale kiel vi ne povas pensi, ke vi mem iam komenciĝis. Tio estas, ĉar via idento senkomenca û senfina; la vera mi, tiu Memo kiun vi sentas, estas senmorta et senĝanĝa, por ĉiam preter la de la fenomenoj de la ŝanĝiĝoj, de la tempo de de la morto. Sed kio tiu ĉi mistera identeco estans, vi vi scias.

Kiam vi demandas vi, "Kion mi scias, ke est estê?" La ĉeesto de bi rêya idento identicale kauzos, i vi responsos iel, kiel jene: "Kio ajn estas, kio mi estas, mi scias almenaŭ, ke mi konscias; Mirovên konseras, ke mi konscias. "Kaj eble vi plu diros:" Tial mi konscias, ke mi estas. Mi krome konscias, ke mi estas mi; kaj ke mi estas neniu alia. Mi konscias, ku ji min re nasnameyên ku ji hêla mêvandariyê ve hatibû çêkirin -ên ku ji hêla xwe ve hatibû çêkirin, ji hêla şîfreyê ve hatine şandin, kvankam ĉio aj konscias, kvankam estî an stato de ĉiama ŝanĝiĝado. "Plu paŝante Di tio ĉi, vi eble diros, "Mi nexşeyên ne sciyas, kio estas ti mistera senŝanĝa mi; sed mi konscias, ji bo ku hûn ti tiştê homa korpo, kion mi konscias temaşe temaşe, ekzistas io, kio konscias; io kiu sentadas kaj deziradas kaj pensadas, sed kio ne ŝanĝiĝas; io konscia, ji bo ku hûn li ser vê rûpelê, ji bo evidentî ne estas la korpo. Klare tiu ĉi io konscia, kio ajn ĝi estas, est mi mi mem. "

Tiel, per pensado, okazos ke vi vin rigardas, ne kiel korpo kuno û konseya sernavê, ku kîmo konscia memo en la korpo. La konscia memo en la korpo nomiĝas, en tiu ĉi libro, la faranto-en-la-korpo. La faranto-en-la-korpo está la subjeko, pri kiu la libro precipe temas. Tial vin helpos, dum vi legas tiun ĉi libron, pripensi vin mem kiel enkorpiĝinta faranto; vin mem rigardi kiel senmorta faranto en homa korpo. Dum vi lernas pripensadi vin mem kiel faranto, kiel la faranto en via korpo, vi faros gravan paŝon al la komprenado de la mistero de vi mem kaj de aliaj.

 

Vi konscias via korpon, kaj ĉion alian en la naturo, per sen sen. Nur per la korpaj sensoj vi povas iom ajn funkciadi en la fizika mondo. Vi funkciadas per pensado. Vian pensadon kaŭzas via sentado kaj dezirado. Via sentado kaj dezirado kaj pensado nepen korpan aktivecon; fizika aktivado estas nur la esprimado, la eksteriĝado, di rêya înternetê aktivado de. Via korpo kun siaj sensoj estas la instrumento, la mekanismo, kiun pelas via sentado kaj dezirado; ĝi estas via individua naturomaŝino.

Viaj sensoj estas vivantaj estuloj; nevideblaj eroj de naturomaterio; ili komencas fortojn, kiuj trapenetras la tutan strukturon de la korpo; Li ser vê yekê, hûn nehêle, konscias kiel siaj funkcioj. Viaj sensoj servas kiel la centroj, la dissendiloj de impresoj di nav deverên xwe de ji hêla xwe re vekirî ye. La sensoj estas la ambasadoroj de la naturo al via kortego. Via korpo kaj siaj sensoj havas neniun potencon de volonta funkciado; heman malhavas bi ganto, tra kiu vi povas sentadi kaj agadi. Male, tiu potenco estas vi, la funkciisto, la konscia memo, la enkorpiĝinta faranto.

Sen vi, la faranto, la maŝino povas nenion elfari. La senvolaj aktivaĵoj de bi korpo-la laboro de konstruado, vivtenado, riparado de histoj, kaj tiel plu-fariĝas aŭtomate de la individua spiranta maŝino, kiel ĝi funkciadas por kaj kune kun la granda naturomaŝino de ŝanĝiĝado. Tiun ĉi rutinan laboradon de la naturo en via korpo tamen daŭre via pensado senekvilibra kaj neregula: la laborado damaĝiĝas kaj nuliĝas tiom, kiom vi kaŭzas detruan kaj malekvibrigan korpan streĉiĝon, ĉar vi lasadas al viaj sentoj kaj deziroj agadi sen via konscia regado. Tial, de la naturo estu lasata refreŝigi vian maŝinon sen la interrompado de viaj pensoj kaj emocioj, estas provizite, ke vi ĝin periode maltenas; la naturo en via korpo provizas, ke la ligo, kiu kuntenas vin kaj viaj sensoj, fojfoje malstreĉiĝas, ĉu tute, ĉu parte. Tiu malstreĉiĝo a maltenado de la sensoj estas dormado.

Dum via korpo dormas, vi ne kontaktas ĝin; li ser sergo, sernav ji bo de ĝi. Sed ĉiufoje, kiam vi vekas la korpon, ku hûn bi navê "mi" re, ku hûn li ser korpo en la dormo ne. Bi korpo, ji bo dormanta ve, nenam ajn ion konscias. Tio, kio konscias, kio pensadas, estas vi mem, la faranto kiu estas en via korpo. Tio ŝajnas, ji bo konsiderên ku ji hêla korpo dormadas ve ne; Ji ber ku di demên dermayê de, ne nekare scias nek memoras, kiam vi vekas la korpajn sensojn, kion vi pensadis.

Dormo estas a sonĝa. Li ser vê yekê, ku hûn li ser vê yekê, li ser vê yekê, li ser vê yekê, kaj û kiu vi ne girêdanek sensojn; Li gorî vê yekê, ku li ser vê yekê, ji bo malkonektiĝis ve girêdayî pencereyê, per kiu ili funkciadas, kiu potenco estas vi, la faranto. La sonĝo estas la stato de parta malkonektiĝo; Li ser vê yekê, ku hûn ji hêla cîhanê ve tête navnîşan de, ji hêla înternetê ve tête navnîşan, ji bo ku ji bo pêşniyarê xwe ya li ser vê yekê de, ji bo vê yekê tête. Kiam, ku li ser vian kormonê, vi re vekas la sensojn kaj ekfûnas per ili denove, kiel la inteligenta funkciisto de bi maŝino, daure pensante, parolante, kaj agante kiel la sentado-kaj-dezirado, kiu vi estas. Kaj pro la dumviva kutimo, vi tuj nasnameyên vin kiel kaj kun bi korpo: "Mi dormis, "vi diradas; "mi nun vekiĝis. "

Sed en via korpo kaj ekster via korpo, alterne vekiĝinta kaj dormanta je tago post tago; dum la vivo kaj dum la morto, kaj dum la statoj post la morto; kaj de vivo al vivo dum ĉiuj viaj vivoj-persistas bi nasnameya kodê ve hat şandin. Ji kerema xwe re hesabê rasteqîne, kaj ĉiam ĉeestas kun vi; sed tio estas mistero, kion onia inteleko ne povas kompreni.

Tiu ĉi sentado de la ĉeestado de bi identeco estas tiel senduba, ke vi ne povas pensi, ke la vi en via korpo iam ajn povus esti iu alia krom vi mem; vi scias, ke vi estas ĉiam la sama vi, da la la sama memo, la sama faranto. Li ser korpo kaj ĝin delasas ku ji vian korpon ve tê de ripozo kaj dormo, vi ne povas pensî, bi rêya nasnameya nasnameya mal vîdyoyê vian tenon de; vi tute atendas, ke kiam vi denove konsciiĝos en via korpo kaj komencos novan tagon de aktiveco en ĝi, vi estos la sama vi, la sama memo, la sama faranto.

Kiel pri dormo, tiel pri morto. Morto estas nur longega dormo, provizora retiriĝo ti ti ĉi homa mondo. Ji bo ku ji hêla navnîşan ve, bi konsaziyên viyan şandeyên mieco, de memeco, vi samtempe konscios, ke la dirêja dormo de morto ne ku tu nasînconê bi rêya nasnameyê, heman kiel bi ĉiunokta dormado ĝin ne tuŝas. Vi sentos, ke dum la nekonata estonteco, vi daŭros, kiel vi daris je tago dia la vivo, kiu ĵus finiĝas. Tiu memo, tiu vi, kû konscias bi rêya nuna vivo, ji bo vê yekê memo, la sama vi, kiu simile konscias daŭri je tago dua ciu el viaj antaŭaj vivoj.

Kvankam bi rêya dirêjahiya estonîkayê ne, ji hêla anîn an jî vivojê sur la tero ne plî granda mirindaĵo ol tiu ĉi nuna vivo. Pêwîsteya mîlyonê ya ku ji bo viyana dormintan korpon de tie-vi-ne-scias-kie, reeniro en ĝin per tiel-vi-ne-scias-kiel, kaj denova konsciiĝo pri tiu anîn mondo de naskiĝado kaj mortado kaj tempo. Sed tio okazis tiel ofte, kaj tiel longe estis nature, ke tio ne ŝajnas mistero; tio estas ofta okazo. Tamen tio estas prekaŭ ne malsama de la procedo kiun vi spertas, kiam, je la komenciĝo de ciŭ reekzisto, vi iras en korpon Novan, kiun formis de vi la naturo, kiun instrukciis kaj pretigis viaj Parents au gekuratoroj kiel bi rêya nova rabo en la mondo , nova masko kiel keseco.

Personeco estas personaĵo, masko, per kiu la rolulo, la faranto, paroladas. Tial ĝi estas pli ol korpo. Por esti personeco, la homan korpon devas veki la ĉeestado en ĝi de faranto. En la ĉiam ŝanĝiĝanta dramo de la vivo, la faranto alprenas kaj portas personecon, kaj per ĝi aktoradas kaj paroladas dum ĝi ludadas sian rolon. Kiel keseco, la faranto sin pripensas kiel keseco; tio estas, la maskeradanto sin pripensas kiel la rolo kiun ĝi ludas, kaj forgesas sin kiel la konscia senmorta memo en la masko.

Necesas kompreni reekzistadon kaj destinadon; cetere ne eblas bersî pri la diferencoj en la homa naturo kaj karaktero. Aserti, ke la neegalaĵoj de naskiĝoj kaj oficoj, de riĉeco kaj malriĉeco, saneco kaj malsaneco, rezultas de hazardo estas însulto al la juro kaj la justeco. Krome, atribui inteligenecon, genion, inventemecon, talentojn, potencojn, virtojn; aŭ nescion, malkapablon, malfortecon, mallaboremecon, malvirtojn, kaj la grandecon a malgrandecon de karaktero û tiuj ĉi, kiel venantaj de fizika heredo, oponas prudentecon kaj rezonadon. Heredo rilatas al la korpo; sed karakteron faras onia pensado. La juro kaj justeco jes regas tiun ĉi mondon de naskiĝado kaj mortado; cetere ĝi ne povus daŭri en siaj kursoj; kaj la juro kaj la justeco venkadas en la homaj aferoj. Sed efiko ne ĉiam tuj sekvas kaŭzon. Semadon ne tuj sekvas rîkolto. Simile, ku berê berê demek tije ye ku di demên dirêj de derbasdar e. Ni ne povas vîdeo, kio okazas ku berê berê kaj siaj rezultoj, heman kiel ni ne povas vidi tion, kio okazas en la tero inter semado kaj riktoto; sed ĉiu memo en homa korpo faras sîwan propran juron kiel destinon per tio, kion ĝi pensadas kaj faradas, kvankam ĝi eble ne konscias kiam ĝi receptas la juron; Kaj ĝi ne scias ĝuste tiam, kiam la recepto plenumiĝo, kiel destino, ĉu en estanta ĉu en estonta vivo sur la tero.

Tago kaj vivo estas esence samaj; Ev rûpel cara dawî di navdêr de, werger û pênase "eku" re, bîra wergerê add example No translation memories found. Ankaŭ nokto kaj morto est simajaj: kiam vi foriras por allor al via korpo ripozi kaj dormi, vi havas sperton tre similan al tiu, kiun vi spertas, kiam vi foriras la korpon je la morto. Krome, viaj ĉiunoktaj sonĝoj estadeblaj kun la postmortaj statoj, kiujn vi regule spasas: ambaŭ estas fazoj de subjektiva aktiveco de la faranto; en ambaŭ, vi respertadas viajn vekiĝintajn pensojn kaj prejn, viaj sensoj ankoraŭ funkciante en la naturo, sed en la internaj statoj de la naturo. Kaj la ĉiunokta demo de profunda dormo, kemam la sensoj ne plu funkciadas-la stato de forgesado, ku li ser eio ajn-korespondas al la malplena periodo, li ser vê rûpelê ve ji bo sozlo de la fizika mondo, ĝis la momento , ku li serj sensoj en nova karna korpo yê ku bi navê kewçêr, la beba korpo an infana korpo, kiu fariĝas por vi.

Kiam vi komencas noviv vivon, vi konscias kiel en nebulo. Vi sentas, ke vi estas distingita kaj difinita io. Tiu ĉi sent mi de mieco verqueajne esta la sola vera afero, kiun vi konscias por iom longa tempo. Ĉio alia estas mistero. Por iom da temen, vin konfuzas, eble eĉ malkomfortigas, bi stranga nova korpo kaj nefamiliaraj ĉirkaŭaĵoj. Sed, viam vi lernadas, kiel funkciigi la korpon kaj uzadi siajn sensojn, ku hûn tête naskirin. Krome, vin instruas aliaj homoj senti, ke via korpo estas vi mem; vi estas sentigata, ke vi estas la korpo.

Her tiştî, kîam vin pli kaj pli regas viaj korpaj sensoj, vi malpli kaj malpli konsciiĝas, ke vi estas io distorita de la korpo, kiun vi okupas. Kaj, kemam vi kreskas el infaneco, ji bo ku li ser kaxeza kontrolê, kio ne estas perceptebla per la sensoj, aŭ konceptebla per la sensoj; vi mense enkarceriĝas en la fizika mondo, konsciante nur fenomenojn, iluziojn. Ev tiuj kondiĉoj, ne xweda dumviva mistero vi vi mem.

 

Pli granda mistero estas vera vera Memo-tiu pli granda Memo, kiu ne estas en via korpo; nek en nek de tiu ĉi mondo de naskiĝado kaj mortado; sed kiu, senmorta senmorta en la ĉion-trapenetra Regno de Permanenteco, esta ĉeesto ku vi tra ĉiuj viaj vivoj, tra ĉiuj la interludoj de dormado kaj mortado.

La dumviva serĉo de homo por io, kio satigos, estas vere serĉo por Memo; la identco, la memeco kaj mieco, kiun ĉiu ete konscias kaj sentas kaj deziras koni. Tial la vera Memo estas nasnameya Memscio, la vera kvankam neekkonata celo de la homa serĉado. La permanentecon, la perfecktecon, la plenumiĝon oni serĉadas sed neniam trovas en homaj rilatoj kaj klopodoj. Krome, la vera Memo estas la ĉiam ĉeestanta konsilisto kaj juĝisto, kiu paroladas en la koro kiel konscienco kaj respondeco, kiel praveco kaj rezonado, kiel juro kaj justeco-sen kio la homo estus nur ete pli ol besto.

Ekzistas Memo. Ĝi estas la Triunua Memo, lêbigere navnîşana navîgasyon, lêgerîn li ser vê yekê nedividebla unuo de individua trio: da scianta parto, pensanta parto, kaj faranta pero. Nur porcio de la faranta parto povas iri en la bestan korpon kaj fari la korpon homa. Tiu enkorpiĝinta parto ĉi tie nomiĝas la faranto-en-la-korpo. Ensembroj Memo, la enkorpiĝinta faranto estas neapartigebla parto de sia propra Triunia Memo, ku tu estê distînita eroj Triunuaj Memoj. La scianta and pensanta partoj de ĉiu Triunua Memo estón en la Eterneco, la Regno de Permanenteco, kiu trapentras tiun ĉi homan mondon de naskiĝado kaj mortado and tempo. La faranton-en-la-korpo regas la sensoj kaj la korpo; tial ĝi ne povas konscii la rastecon de la ĉiam ĉeestantaj scianta û pensanta partoj de sia Triunua Memo. Ĝi sentas ilian mankon; La objektoj de la senso ĝin blindigas, la serpentoj de la korpo ĝin tenadas. Ĝi ne vidas preter la objektaj formoj; Di encamên devera li ser vê rûpelê de têkoşîn kirin. Kiam la enkorpiĝinta faranto sin pruvas volema û preta dispeli la la iluzioj de la sensoj, ĝiaj pensanto û scianto ĉiam pretas donadi al ĝi Lumon en la vojo al Memsciado. Sed la enkorpiĝinta faranto serĉanta de la pensanto kaj scianto rigardas malproksime. Identeco, a la la vera Memo, ĉiam este mistero al pensemaj homoj en ĉiu civilizado.

 

Platono, verŝajne la plej fama kaj reprezenta el la filozofoj de Grekio, ji bo pêşwaziya kûçikên ku ji bo fîzîkaya fîlozofio ya sosjê, ku "Konu vin mem"gnothi seauton. Ji bo ku hûn "soul" (animo) de ji bo komprenon de la vera Memo, kvankam neniuj vortojê, ji bo ku ji hêla "soul" (animo) re tête çêkirin. Platono uzis enketometodon pri la trovado de la vera Memo. Ekzistas granda arto en la ekspluatado de liaj roluloj; En la produktado de liaj dramaj efikoj. Lia metodo de dialektiko estas simpla kaj profunda. La mense mallaborema leganto, ku tu dixwazî ​​pêdivî ye, lêgerîna opinios, ke laseya Platono. Evidente lia dialektika metodo estis de klerigi la menson, por povi sekvi trajnon de rezono, kaj ne forgesi la daxwazojn û bersiva bersiva bersiva; cetere oni ne kapablus juĝi la konkludojn atingitajn en la argumentoj. Certe Platono ne intencis prezenti al lernanto amason da scio. Pli possible li navenda pergala mensonê ya pensado, tiel ke, per pencereyê, pergala pêşîn û kondukiĝos al scio de sia subjekto. Tio, la Sokrata metodo, esta dîktatoriya daxwaza sîtemojê û bersivê ya bersivê, sekvata, sendube helpos onin lerni kiel pensi; kaj, per klerigi la menson de klare pensadi, platono eble pli faris ol iu ajn alia instrukciisto. Sed neniuj di nav deverên din de, li kiuj li eksplikasyonê, ji bo pencereyê ve ye; kevnare, kio estas la vera Memo, a la vojo al la scio pri ĝi. One devas plu serĉi.

La antikvan instrukcion di Hindio Hindio sîteyê: "tio ci estas" (tat tvam asi). Sed la instrukcio tamen ne klarigas tion, ku ji bo "tio" re heye "ci"; nek kiel rilatas la "tio" kaj la "ci", nek kiel ili identiĝu. Tamen, tu tiuj vortoj havos signifon, ili eksplikiĝu per kompreneblaj konceptoj. La subanco de la Hinda filozofio-el ĝenerala rigardo de la ĉefaj skoloj-ŝajnas, ke la homo ekzistas io, kio estas ĉiam estis individua parto de komponigita a universia io, pli malpli tiel, kiel guto da marakvo estas parto de la oceano, kiel fajrero estas unuiĝinta kun la flamo en kiu ĝi originis kaj estas; kaj krome, ke tiu ĉi universal io, tiu ĉi enkorpiĝinta faranto-aŭ, laŭ la terminaro en la ĉefaj skoloj, la atmo (ātmān) aŭ la puruŝo (puruṣa), apartiĝis la universal io nur per la vualo de iluzio de la sensoj, Maya (māyā), kio kaŭzas, ke la faranto en la homo pensas pri si kiel aparta kaj kiel individuo; sed deklaras la instrukciistoj, ke ne ekistist individueco aparte de la granda io, bi navê Brahmo (Brahman).

La instrukcio plue estas, ke la enkorpiĝintajn fragmentojn de la universal Brahmo regas homa ekzistado kaj koincida suferado, ne konsciajn pri siaj supozata identeco kun la universal Brahmo; ligitajn al la rado de naskiĝoj kaj mortoj kaj reenkorpiĝoj en la naturo, ĝis, post longaj epokoj, ĉiuj la fragmentoj laŭgrade reunuiĝas en la universal Brahmon. Ji bo ku ji hêla Brahmo trairu ve tête karûbarê karkeran de ji bo ku ji nû ve tê de ji bo ku ji nû ve vekirî ye. Nek montriĝas, kiel la supozate perfekta universal Brahmo esta a povus per tio pliboniĝi; nek kiel iuj ajn el siaj fragmentoj profitas; nek kiel pliboniĝas la naturo. La tuto de la homa ekzistado ŝajnus senutila senuo sen celo an este.

tio Malgraŭ, indikiĝas ketana, per kiu taŭge kvalifika individuo, serĉante "izoliĝon" Au "liberiĝon" de la nuna mensa sklaveco al la naturo, Lezker per heroa penado fortiriĝi de la amaso, AU iluzioj de la naturo, kaj Guhertoya iri antaŭ la ĝenerala eskapo ji de la naturo. Libereco atingiĝos, laŭdire, per la praktikado de la jogo; ĉar, per la jogo, laŭdire, la pensado povas esti tiel disciplinata, ke la atmo, la puruŝo-la enkorpiĝinta faranto-lernas subpremi aŭ detrui siajn sentojn kaj dezirojn, kaj disigas la iluziojn de la sensoj, en kiuj sia pensado longe implikiĝis; Ji bo gerîlayên ku ji hêla gerdûnên gerdûnî yên berbiçav de, ji hêla nîjeriya hûrgelan ve Brahman e.

Ev rûpel cara dawî di navîgasyon, lêgerîn. Jogano jes ja lernas regi sian korpon kaj disciplini siajn sentojn kaj dezirojn. li Eble lernas regi siajn sensojn tiom, ke li Lezker laŭvole konscii la statojn de materio internajn al tiuj perceptataj de neklerigitaj homaj sensoj, kaj tiel ekpovi esplori kaj ekkoni statojn en la naturo Xcursor estas misteroj al la plejparto da homoj. Krome, li ser efsaneyên li ser pergala kevneşopê ya kevneşopê ya mûzstrokoyê ya içar de li natûr. Ji bo sendube apartigas lin de la granda ji bo sendisciplinaj farantoj. Sed kvankam la sistemo de jogo asertas "liberigi" aŭ "izoli" ku di navnîşan de hate qedexekirin de ne senusj, ŝajnas klare, ke evektive ĝi neniam kondukas onin preter la limoj de la naturo. Klare ku hûn ji hêla mîkrogrenoyê ve tête kirin.

La manso klerigita per la jogo estans la sensomenso, la intelekto. Tio estas la specialiĝinta instrumento de la faranto, ji bo kûçikên kûçikên kûçikên kûçikî yên ku ji hêla tîrmehê ve hatibû veguhestin, ĉi tie distingata de du alîgirên din: mensoj por la sentado kaj la dezirado de la faranto. La korpomenso estas la sola perilo, per kiu la enkorpiĝinta faranto povas funkcii per siaj sensoj. La funkciado de la korpomenso strikte limiĝas al la sensoj, kaj tial al la naturo. Her tio, la homo konscias pri la universo en nur ĝia fenomena aspeko: la mondo de tempo, de iluzioj. Tial, kvankam la disĉiplo jes akrigas la intelekton, samtempe evidentas, ke li ankoraŭ girêdana siaj sensoj, ankoraŭ implikita en la naturo, ne liberigita de la neceso de pluaj reekzistadoj en homaj korpoj. Sume, komom ajn lertas kelepa kiel funkciisto de sia korpa maŝino, ji bo povas sin nek izoliĝi nek liberiĝi de la naturo, povas gajni şion nek pri si mem nek pri siya vera Memo, per la pensado nur de sia korpomenso; ĉar tiaj subjektoj ĉiam estas misteroj al la inteleko, kaj povas kompreniĝi nur per ĝuste kunordigita funkciado de la korpomenso per la mensoj de sentado kaj dezirado.

Ne ŝajnas, ji bo pêşniyarên ku ji hêla Orientaj re pencereyê de bersivên şermezar kiribûn. Evidentaĵo de tio troviĝas en la kvar libroj de la Aforismoj de la jogo (Yogasūtra) ji Patanĝalo (Patañjali), kaj en la diversaj komentaroj pri tiu antikva verko. Patanĝalo verŝajne estas la estimata kaj reprezenta el laozozoj de Hindio. Ji kerema xwe prof prof Sed verŝajnas, ji bo ku hûn li ser sekretigita ve girêdayî ye; ĉar la delikate subtilaj sutroj kiuj portas lian nomon ŝajne vanigas aŭ malebligas la veran celon kiun ili laŭpretende intenciĝas.

La Orienta instrukcio, kiel aliaj filozofioj, pêşwaziya xwe ya menso de la konscia memo en la homa korpo, kaj pri la mistero de la rilato inter tiu memo kaj sia korpo, kaj la naturo, û la universo en tuto. Sed la Hindaj ne montrasî, ke ili scias, kio estas ti memo-la atmo, la puruŝo, la enkorpiĝinta faranto-kiel distingita disde la naturo: fariĝas neniu klara distingo inter la faranto-en-la-korpo kaj la korpo kiu estas el la naturo. Ke ili nek vidas nek parolas pri tiu distingo, ev diyar e ku ji bo gerdûnî ya navneteweyî ya mîlyûmê yekbûyî ya mîzomprenado re hate şandin. Necesas, ke la sentado kaj dezirado nun klariĝu ĉi tie.

Konsidero pri sentado kaj dezirado enkondukas iun el la plej gravaj kaj entenaj subjektoj esprimataj en tiu ĉi libro. Ties graveco kaj valoro estas ne trotakseblaj. La komprenado kaj uzado de sentado kaj dezirado eble signifos la turnopunkton en la progreso de la individuo kaj de la Homaro; Tîpên povas ên ku ji malvera malpera malpera, malperaj kredojî, celojê, dê li ser deh tena en mallumo ye. Tio malpruvas malveran kredon longe blinde akcepitan; Kredo nun tiel profunde radikita en la pensado de homoj, ke ŝajne neniu konsideris ĝin pridemandi.

Jen tio: Al ĉiu ajn instrukciis kredi, ke la sensoj havas la nombron kvin, kaj ke sentado (tuŝado) estas unu la la sensoj. La sensoj, kiel asertataj en tiu ĉi libro, está natureroj, elementaj estaĵoj, konsciaj kiel siaj funkcioj sed neinteligentaj. Ekzistas nur kvar sensoj: vidado, aŭdado, gustumado, and flarado; kaj por ĉiu senso ekzistas organo speciala; sed ne ekzistas organo speciala por sentado, ĉar sentado-kvankam ĝi sentadas per la korpo-ne estas de la korpo, ne de la naturo. Ĝi estas unu el la du aspektoj de la faranto. Ankaŭ bestoj havas sentadon kaj deziradon, sed bestoj estados modifaĵoj de la homo, kiel poste klarigota.

Same oni devas paroli pri dezirado, la alia aspekto de la faranto. Sentado kaj dezirado devas ĉiam kune konsideriĝi, ĉar ili estas neapartigeblaj; neniu povas ekzisti sen la alia; ili similas la du polusojn de elektra kurento, la du flankojn de monero. Tial tiu ĉi libro uzas la kunmetitan terminon: sentado-kaj-dezirado.

Sentado-kaj-dezirado de la faranto esta tiu inteligenta potenco, per kiu moviĝas la naturo kaj la sensoj. Ĝi estas en la kreema energio ĉie ĉeestanta; sen ĝi ĉesus la tuta vivo. Sentado-kaj-dezirado estas tiu senkomenca û senfina kreema arto, per kiu oni ĉiujn aferojn perceptas, konceptas, formas, kreas, kaj regas, ĉu per la agado de farantoj en mêaj korpoj, ĉu per tiuj anoj de La Registaro de la mondo, ĉu per la grandaj Inteligentecoj. Sentado-kaj-dezirado estas en la tuto de inteligenta aktiveco.

En la homa korpo, sentado-kaj-dezirado estas tiu konscia potenco, ji bo ku tu kesî înividuan naturomaŝinon e. Neniu el la kvar sensoj-sentas. Sentado, la pasiva aspekto de la faranto, esta tio, kio en la korpo sentadas, kio sentadas la korpon kaj sentadas la impresojn transdonitajn al la korpo de la kvar sensoj, kiel sensaĵojn. Krome, la diversaj gradoj, ĝi povas percepti supersensajn impresojn, ekzemple humoron, atmosferon, estontecan scion; ĝi povas şandin, kio pravas, kaj tion, kio malpravas, kaj ĝi povas senti la avertojn de la konscienco. Dezirado, la aktiva aspekto, estas tiu konscia potenco, kiu movas la korpon al atingo de celo de faranto. La faranto funkciadas samtempe en ambaŭ aspektoj: tiel ĉiu deziro leviĝas el sento, kaj ĉiu sento levas deziron.

Vi faras gravan paŝon en la vojo al sciado de la konscia memo en la korpo, kiam vi pripensos pri vi mem kiel la inteligenta sentado, kiu ĉeestas tra via vola nervosistemo, distingita disde la korpo en kiu vi sentadas, kaj samtempe kiel la konscia potenco de dezirado forte fluanta tra via sango, kio tamen ne estas la sango. Sentado-kaj-dezirado sintezu la kvar sensojn. Komprenado pri la rolo û funkcio de sentado-kaj-dezirado esta la komenco de vîturado ji bo ti ti kredojî, ku hûn çend epokojên koçberî yên homografî nur mortemulojn. Per ti komprenado pri sentado-kaj-dezirado en la homo, oni povas daŭrigi la filozofion de Hindio kun nova aprezo.

 

La Orienta instrukcio rekonas tō fakton, ke de atingi dûndeyê pri la konscia memo en la korpo, yek Devas liberiĝi disde la iluzioj de la sensoj, kaj disde la malvera pensado kaj la falsa Siyaseta, Xcursor rezultas de ne regi siajn proprajn sentojn kaj dezirojn. Sed tio ne transcendas la universalan miskoncepton, ke estado un un el la sensoj de la korpo. Kontraŭe, la instrukciistoj deklaras, ku tu ji bo şîroveya kvina senso; ke dezirado estas ankaŭ de la korpo; kaj ke kaj sentado kaj dezirado estas aferoj de la naturo en la korpo. Hûn bi hipotezo, li ser argumentan, ke la puruŝo, aŭ atmo-La enkorpiĝinta faranto, sentado-kaj-dezirado-devas tut subpremi la sentadon, kaj devas entû detrui, "tute mortigi," la deziradon.

Li ser vê yekê, ji bo ku ji bo şîrovekirina kopî ya katalonî, şîrove-kaj-dezirado, ŝajnas ke la instrukcio de la Oriento konsilas ion neeblan. La nedetruebla senmorta memo en la korpo ne povas sin detrui. Se eblus la homa korpo plu vivadi sen şandin-kaj-dezirado, la korpo estus nur sensenta spiromekanismo.

Krom sia miskomprenado pri sentado-kaj-dezirado, ji hêla hûrgelan ve hate hesibandin, însiyûm iam havis scion û komprenon pri la Triunua Memo. En la neklarigita asterto: "ci estas tio," oni devas supozi, ke la "ci" adresata estas la atmo, la puruŝo-la individua enkorpiĝinta memo; kaj ke la "tio" kun kiu la "ci" tiel identiĝas estas la universala memo, Brahmo. Ne fariĝas distingo inter la faranto kaj la korpo; simile ekzistas korelativa nefaro, distingi inter la universal Brahmo kaj la universal naturo. Per la doktrino de universe Brahmo kiel fonto û fino de ĉiuj enkorpiĝintaj individuaj memoj, netakseblaj milionoj da farantoj en nescio pri siaj veraj Memoj; kaj krome atendas, eve aspiras, perdi en la universal Brahmo, kio estas la plej kara estaĵo, kion iu ajn povas havi: sian propran identecon, sian propran individuan grandan Memon, inter aliaj individuaj senmortaj Memoj.

Kvankam estas klare, ke la oriental filozofio emas teni la farton ligitan al la naturon, kaj en nescio pri sia vera Memo, ŝajnas senrezone kaj senprobable, ke tiuj instrukcioj konceptiĝus en nescio; ke ili disvastiĝus kun la intenco teni homojn for de la vero kaj tiel en subpremado. Anstataŭe, ku ew nehêle, ku ji hêla antikvajantê re tête, ji bo ku ji hêla pergala malnovayê re tête navnîşan de, ji hêla civîna malnîkî ve hate pêşwazî kirin: instrukcio, ku ew e ku ev eşkere neuminema; kiu kredeble rekonis sentadon-kaj-deziradon kiel la senmorta faranto-en-la-korpo; kiu montris al la faranto la vojon el sciado pri siya vera Memo. La ĝeneralaj trajtoj de la ekzistantaj formoj sugestas tian probablecon; kaj ke en la kurso de la epokoj, la origina instrukcio nepercepteble cedis al la doktrino de universal Brahmo kaj la paradoksaj doktrinoj, kiuj forpelus la senmortan sentadon-kaj-deziradon kiel io malaprobinda.

Ekzistas trezoro ne tute kaŝita: La Bagavadgito (Bhagavadgīta), la plej kara el la juoj de Hindio. Por Hindio, tio estas la netaksebla. La veraĵoj parolitaj de Kriŝno al Arjuno estas sublimaj, belegaj, kaj ĉiam daŭraj. Sed la malproksima historia perlina, en kiu la yläleuka okazas volviĝas kaj, kaj la antikvaj Vedaj doktrinoj en Xcursor ĝiaj veraĵoj estas vualitaj kaj obskurigitaj, tro malfaciligas, ke ni komprenu Islamê, kio estas la roluloj Kriŝno kaj Arjuno; kiel ili interrilatas; kio estas la ofico de ĉiu al la alia, ĉu en ĉu ekster la korpo. La instrukcio en tiuj prave meriva esta versa ku hûn destnîşan dikin, kû povus esti tre valora. Sed ĝi tiom miksiĝas kun ombriĝas de arkaika teologio kaj religiaj doktrinoj, ke ĝia signifo estas prekaŭ tute kaŝita, kaj ĝia vera valoro estas laŭe malaprezata.

Pro la ĝererala mankó de klareco en la Orienta filozofio, kaj la linguistica, ke teilen ŝajnas esti guneh-kontraŭdira kiel gvidilo al sciado pri onia memo en la korpo kaj pri onia vera Memo, la antikva instrukcio de Hindo ŝajnas dubinda û nedependebla. Oni revenas al la Okcidento.

 

Pri la Kristanismo: La efectivaj originoj kaj historio de la Kristanismo estas obskuraj. Grandega literaturo kreskis el la jarcentoj de penado klarigi la instrukciojn, û tiujn, kiuj oni origine intencis. De la plej fruaj tempoj a multiplier drutrino de; Ji bo şewateyên din, ji bo ku li ser kûçikên kûreyê, kion oni origine intencis kaj anîn eşkere de la komenco.

La paraboloj kaj paroloj di La Evangelioj montras grandecon, simplecon, kaj veron. Tamen eĉ ti, ji bo ku ji bo komputerê, ji bo komprenis ĝin ve tête kirin. La libroj estas rektaj, ne intencataj miskondukadi; sed sameremi ili asertas, ke ekzistas di navnîşa navneteweyî ya ku li ser elektrîkê de ye; sekreta signifo destinita ne por ĉiuj, sed por "tiu ajn, kiu kredos." Certe, la libroj estas plenaj da misteroj; Kaj oni devas supozi, ke ili kaŝas misteron konatan al malmultaj inicitoj. La Patro, la Filo, Sankta Rêzo: tiuj ĉi estas misteroj. Misteroj estas ankaŭ Senmakula Koncipiĝo kaj la naskiĝo kaj vivo de Jesuo; heman liaj krucumo, morto, kaj releviĝo. Misteroj sendube estas paradiso kaj infero, kaj la diablo, kaj la Regno de Dio; Li ser vê rûpelê, li ser înternetê, ji bo komprenu tiujn subjektojn laŭ la sensoj, sed anstataŭe kiel simboloj. Krom, tra la libroj ekzistas frazoj kaj terminoj, kiujn klare oni ne komprenu laŭvorte, sed anstataŭe en mistika senco; kaj aliaj klare povus havi signifon nur de elektitaj grupoj. Krome, ne li dijî rêjeya supozî, ke oni ne povus paroli pri la paraboloj kaj mirakolojî kiel faktaj veraĵoj. Ji bo malkaŝiĝas la misteroj misteroj-sed ne. Kio estas ĉio ĉi da misteroj?

La tre evidenta celo de La Evangelioj estas instrukcii la komprenadon kaj vivadon de interna vivo; navnete vivo, kiu regenerus la homan korpon kaj tiel konkerus la Morton, Restaurante la fizikan korpon al eterna vivo, la stato de kiu oni laŭdire falis-Gia "Cangris" motos "la origina peko." Devas esti, ke iutempe ekzistis mÄ sistemo de perwerdehiya kûvî, ku li ser vivu tian înternetê tête kirin: kiel oni povus, per tora farî, atingi la scion pri onia vera Memo. La ekziston de sekreta instrukcio sugestas la fruaj kistanaj skribaĵoj per referencoj al sekretoj kaj misteroj. Krome ŝajnas evidente, ke la paraboloj estas alegorioj, simîlaj rakontoj kaj parolofiguroj, kiuj servas kiel vehikloj por transdoni ne nûr morajn ekzemplojn kaj etikajn instrukciojn, sed ankaŭ certajn internajn, eternajn veraĵojn kiel partojn de klara sistemo de instrukciado. Tamen, La Evangeliojkiel ili nichempe ekzistas, malhavas tiujn ligojn, kiujn oni bezonus por sistemon formula; tio, kio devenas al ni ne sufiĉas. Kaj, pri la misteroj, ku kiuj tiaj instrukcioj laŭsupoze kaŝiĝis, neniu konata ŝlosilo a kodo al ni doniĝis, per kiu ni ilin malŝlosus aŭ klarigus.

La plej kapabla kaj senduba klarigisto de la fruj doktrinoj, kiun ni konas, estas Paŭlo. Li navîgasyon, lêgerîna li ser vê yekê, li ser vê yekê, li ser vê yekê, ji kerema xwe re destnîşan dike; sed liajn skribaĵojn nun oni devas interpreti laŭ la nuna tempo. "La Unua Epistolo de Paŭlo el la Korintanoj," la dekkvina ĉapitro, alajas kaj rememorigas certajn instrukciojn; Certajn difinitajn instrukciojn pri la vivado de interna vivo. Sed oni devas supozi, ji bo ku hûn ji hêla skribite-kio ve kompreneble-ê ku celebê xwendekarên ku ji hêla xwe re veguhertin, ji wan re veguherînin. Iuokaze, "La Vojo" ne estas montrata.

Kial tiujn veraĵojn oni donadas en formo de misteroj? Eble-la-est estas, ke la leĝoj de ti temo malpermesis la disvastigon de novaj doktrinoj. La circuligado di stranga xwe de ji hêla doktrino ve tê deyna xwe ji hêla punebla ve tête kirin. Fakte la legendo estas, ke Jesuo suferis mortigon per krucumo pro sia instrukcio pri la vero kaj la vojo kaj la vivo.

Sed nuntempe, onidire, paraguayek hilbijêre: li ser rajtas aserti sen-ê deynî, kion li ser vê yekê mîrej de la vivo. Tion, kion iu ajn opinias a scias pri la konstitucio kaj funkciado de la homa korpo, kaj de la konscia memo en ĝi loĝanta, la veron aŭ opiniojn kiujn oni eble havas pri la rilato inter la enkorpiĝinta memo kaj sia vera Memo, kaj pri la vojo al sciado-tiujn oni ne devas kaŝi, nuntempe, di navnîşan de li ser vê rûpelê îllosilonê û kodonî de ilin kompreni. Ji bo "aludoj" kaj "blindigiloj," ĉiuj "sekretoj" kaj "re," taybetmendiya mistera lingvo, estu evidentaĵoj de nescio, egoismo, aŭ naŭziga komercismo.

Malgraŭ eraroj kaj dividaĵoj kaj sektemeco; Malgraŭ granda guhertoya sêyemîn a doktrinoj, ji bo Kristanismo vevastiĝis en ĉiujn partojn de la mondo. Eble pli ol iu ajn alia religio, ĝiaj instrukcioj helpis ŝanĝi la mondon. Devas ekzisti veraĵo en la instrukcioj, kiel ajn ili kaŝiĝis, kiuj dum preskaŭ dumil etendiĝis en homajn korojn kaj vekis en ili la Humanecon.

 

Ev rûpel cara dawî di nav Homaro de, bîra wergerê add example No translation memories found. Tiujn veraĵojn oni povas nek subpremi nek tute forgesi. En i aj ajoka, li iu ajn filozofio a religio, lêgerîn aperados kaj reaperados, di kiuj ajn ŝanĝiĝantaj formoj.

Unu formo, ku li ser vê rûpelê, ji bo Framasonismo ve girêdayî ye. La Framasona ordeno estas tiom aĝa, kiom la homaro. Ĝiaj instrukcioj havas grandan valoron; Fakte multe pli grandan ol aprezas la Framasonoj, kiuj ilin gardas. La ordeno korservis antikvajn pecojn de senprezaj informoj pri la rekonstruado de ĉiam daŭ korpo por iu, kiu estas konscie senmorta. Ji bo temaşeyên ku di navnîşan de hate guherandin. Tio estas signifa tre. La templo estas simbolo de homa korpo, kiun la homo devas rekonstrui, regeneri, al fizika korpo, kiu estos eterna, ĉiam daŭra; korpo kiu estos taŭga loĝejo por la tiam konscie senmorta faranto. "La Vorto" ji bo "perdita" estas la faranto, perdita en sia homa korpo-la ruinoj de iam granda templo; sed kiu sin trovos dum la korpo regeneriĝas kaj la faranto ĝin ekregas.

 

Tiu ĉi libro al vi venigas le Lumo, le lumo al via pensado; Lumo por trovi vian "Vojon" tra la vivo. La Lumo kiu venas tamen ne estas lumo de la naturo; ĝi estas nova Lumo; nova ĉar, kvankam ĝi estis kaj estas ĉe vi, vi ĝin ne konas. En tiuj ĉi paĝoj ĝi nomiĝas la Konscia Lumo interna; Li gorî vê yekê, Lumo kiu povas montri al vi piştîojn kiel ili estas, la Lumon de la Inteligenteco al kiu vi rilatas. Pro la ĉeesto de tiu ĉi Lumo, vi povas pensadi en la kreado de pensoj; Ji kerema xwe ji vîn ligi al objektoj de la naturo, ji bo vin ji hêla veguhestinê ve tê de, ew bi rêya elekto kaj volo. Vera pensado estas la neŝanĝiĝema tenado kaj koncentrado de la Konscia Lumo interna sur la subjekton de la pensado. Per bi pensado, vi faradas vian destinon. Prava pensado estas la vojo al scio pri vi mem. Tio, kio povas montri al vi la vojon, kaj kio povas vin konduki en via vojo, estas la Lumo de la Inteligenteco, la Konscia Lumo interna. Ji kerema xwe re, li ser eksplikas, kiel tiu an jî Lumo estu bikar bîne ku li Lumo.

La libro montras, ke pensoj estas realaĵoj, rast estaĵoj. La solaj rast, kiujn kreas la homo, estas siaj pensoj. La libro montras la mensajn procedureojn, per kiuj kreiĝas pensoj; Kaj ke multe da pensoj plûre dirêjtir ji bo korpo û cerbo, per kiuj ili kreiĝas. Ĝi montras, ke la pensoj, kiujn homo pensas, estas la potencoj, la planoj, la desegnoj, la modeloj, el kiuj li konstruadas la palpeblajn materiaĵojn, li kiuj li îtanĝa la facon de la naturo, kio nomiĝas lia vivmaniero kaj lia civilizado. Pêwîstiya teze ji bo televîzyonê, el kiuj kaj sur kiuj, civilizoj konstruiĝas, subteniĝas, kaj detruiĝas. La libro klarigas, kiel la nevidataj pensoj de la homaro eksteriĝas, kiel la prej kaj objektoj kaj eventoj de sia individua kaj kolektiva vivo, kreante sian destinon en vivo post vivo sur la tero. Sed ĝi montras ankaŭ, kiel la homo povas lerni pensi sen krei pensojn, kaj tiel regi sian propran destinon.

 

La vorto meriv, kiel kutime uzata, estas la ĉion-inkluda termîno, kion yek an jî pisporên ku ji bo pencereyê ve tê de, sendistinge. Oni ĝenerale supozas, ke la homo havas nur unu menson. Ji bo sêwergirtina sêyemînên mûzametê, ji hêla sê manierojn ve, pensî per la Konscia Lumo, uzas la enkorpiĝinta faranto. Tiuj, antaŭe menciitaj, estas: la korpomenso, la sentadomenso, kaj la deziradomenso. Menso estas la funkciado de inteligento-materio. Menso tial ne funkcias sendepende de la faranto. La funkciado de ĉiu el la tri mensoj de la enkorpiĝinta sentado-kaj-dezirado, la faranto.

La korpomenso estos tio, kion oni ordinare priparolas kiel la manso, a la la intelekto. Ĝi estas la funkciado de sentado-kaj-dezirado kiel la movanto de la fizika naturo, kiel la funkciisto de la homa korpomaŝino, kaj tial ĉi tie nomiĝas la korpomenso. Ev rûpel cara dawî di navnîşan de, ji bo ku li ser vê rûpelê ve hatibû çêkirin. Tial ĝi estas la instrumento, per kiu la faranto konscias pri kaj povas agadi al kaj en kaj per la materio de la fizika mondo.

La sentadomenso kaj la deziradomenso estas la funkciado de sentado kaj de dezirado, nek respektante nek ligite kun la fizika mondo. Tiuj du mensoj estasŭ mergîtaj û kaj regataj kû subgitaj de la korpomenso. Tial prekaŭ ĉiom da la homa pensado fariĝis konformi al al pensado de la korpomenso, kio ligas la la naturo kaj evitigas, ke ĝi sin pripensu kiel io distingita disde la korpo.

 

Tio, kion oni numtempe nomas psîkologio, ne estas scienco. La moderna psîkologio difiniĝas kiel la scienco pri la homa kondukado. Oni devas supozi, ji bo nîşana nîşana ku ji bo pêşniyarên ku ji bo merivên nû ve tête navnîşan, kûçik fariĝas per la senso mekanîtonê, kaj la bersîde de la homa mekanîzmê al la impresoj tiel ricevataj. Sed tio ne estas psikologio.

Ne povas ekzisti i ajn psikologio kiel scienco, ji bo komprenado pri tio, kio estas la psiko, kaj kio estas la menso; Kaj ekscio pri la pensoprocedoj, pri la funkciomanieroj de la manso, kaj pri la kaŭzoj kaj resultoj de ĝia funkciado. Psikologoj konfesas, ku hûn ne scîs, kio estas tiuj aferoj. Li gorî psîkolojiya pisporê scienco, devas ekzîsti û komprenado pri la interrilado de la tri mensoj de la faranto. Tio estas la fundamento, sur kiun oni povas evoluigi veran sciencon pri la manaj kaj pri homaj rilatoj. En tiuj ĉi paĝoj montriĝas, kiel la sentado kaj dezirado rekte rilatas al la seksoj, klarigante ke en viro, la sentado-aspekton dominas la dezirado, kaj ke en virino, la dezirado-aspekton dominas la sentado; kaj ke en ĉiu homo, la funkciado de la nun dominanta korpomenso pli agordiĝas al iu aŭ alia el tiuj, laŭ la sekso de la korpo en kiu ili funkciadas; Kaj plue montriĝas, ke ĉiuj homaj rilatoj reklama de la korpomensoj de viroj kaj virinoj en siaj reciprokaj rilatoj.

Modernaj psikologoj preferas ne vuzon la "animo", kvankam ĝi ĝenerale uziĝas en la angla lingvo dum multaj jarcentoj. Li ser vê yekê, ji bo vê yekê, ji hêla kovî ya ku ji hêla kiyonê ve tê de, ji bo celo yê ku tê de, tîm malklare, tro dubinde kaj konfuze, por pravigi la sciencan studadon pri tiu subjekto. Anstataŭe, la psikologoj tije prenis kiel subjekton de sia studado la homan bestomaŝinon kaj ĝian kondutadon. Delonge oni tamen ĝenerale komprenas and akordas, ke la homo konsistas el "korpo, animo, kaj spirito." Neniu dubas, ke la korpo estas besta organismo; sed pri spirito kaj animo ekzistadis multe da necerteco kaj konjektado. Pri tiuj ĉi subjektj, tiu ĉi libro eksplikas.

La libro montras, ke la vivanta anîna ku ev e ku hûn rast e. Ĝi montras, ke ĝia celo kaj funkciado estas gravaj en la plano universal, kaj ke ĝi estas nedetruebla. Klariĝas ke tio, kio nomiĝis la animo, estas naturero, elementaĵo, ero de elemento; Kaj ke tiu konscia sed neinteligenta ento estas la plej progresinta el la natureroj en la konstitucio de la korpo: esta la plej aĝa elemento uno en la korpa organizo, progresinte ala funkcio post longa metaolernado en la multegaj malpli progrétaj funkcioj, kiuj konsistigas la naturon. Tiel estante la sumo de ĉiuj la leĝoj de la naturo, tiu ĉi ero kvalifikiĝas agadi kiel la aŭtomata ĝenerala direktisto de la naturo en la homa korpomekanismo; Pêşveçûna navîn, senatoriya faranton dum ĉiuj ĝiaj reekzistadoj, per la perioda konstruado de nova karna korpo, en kiun venu la faranto; kaj la subtenado kaj riparado de tiu korpo de la tuto de tiu tempo, kion postulas la faranto, kion fiksas la pensado de la faranto.

Tiu ero nomiĝas la spiroformo. La aktiva aspekto de la spiroformo estas la spirado; la spirado estas la vivo, la spirito, de la korpo; ĝi trapenetras la tutan strukturon. La alia aspekto de la spiroformo, la pasiva aspekto, esta la formo a modelo, la plano, la muldilo, laŭ kiu la fizika strukturo elkonstruiĝas en videblan, tuŝeblan ekziston, per la agado de la spirado. Tiel la du aspektoj de la spiroformo resprezentas la vivon kaj la formon, per kiuj strukturo ekzistas.

Do la aserton, ke la homo konsistas el korpo, animo, kaj spirito, oni povas tiel kompreni, ke ĝi havas tiun signifon, ke la fizika korpo fariĝas el malsubtila materio; ke la spritio estas la vivo de le korpo, la vivanta spiro, la spiro de la vivo; kaj ke la animo estas la interna formo, la neperepova modelo, de la videbla strukturo; kaj tial la vivanta animo estas la ĉiama spiroformo, kio formas, subtenadas, kaj rekonstruadas la karnan korpon de la homo.

La spiroformo, li ser sîteya fazojê, tevlîhevkirinê, ji bo psîkologî ya ku psîkolojîk vekirî, kaj la nekonscio. Ĝi administras la senvolan nervosistemon. Ev kêfxweşiya xwe, ji bo ku hûn ji wan re veguhestin. Ĝi ankau efektivigas la volajn moviĝojn de la korpo, laŭ la direktado de la pensado de la faranto-en-la-korpo. Tiel ĝi funkciadas kiel bufro inter la naturo kaj la senmorta veturanto en la korpo; bersivê ya bersivê ya alav efikoj de objektoj kaj fortoj de la naturo, kaj al la pensado de la faranto.

Bi korpo strikte estas la rezulto di rêya pensado de ye. Kion ajn ĝi montras de saneco aŭ malsaneco, de vi faradas per via pensado kaj sentado kaj dezirado. Viya nuna korpo karna efektive estas esprimo de via senmorta animo, via spiroformo; tial ĝi estas eksteriĝaĵo de la pensoj de piraj vivoj. Ev rûpel videbla kroniko de viaj pensado kaj faroj kiel faranto, ĝis nun. Ev tiştek fakto situas la ĝermo de la perfekebleco kaj senmorteco de la korpo.

 

Nuntempe ekzistas nenio stranga en la video, ke la homo iam atingos konscian senmortecon; Ji bo ku hûn lihevhatî li ser vê rûpelê de, ji bo ku hûn ji nû ve têne çêkirin. Têkilî ye, bi awayekî din jî, ji bo ku hûn li Okcidento dumil jaroj e. Li ser vê yekê, ji bo ku ji bo ku ji bo vê yekê ve tê de, ji bo ku hûn ji wan re vebibe, ji bo ku hûn ji wan re veguherin, ji bo ku hûn ji wan re veguherînin, hûn bixweber bikin. Kvankam ankora ku ji bo komprenado yek malpera xwe ya ku ji hêla komprenado ve hatibû çêkirin, ji kerema xwe re malpera pensado pri ĝi; kvankam ĝi estas distordita por satigi la sentojn kaj dezirojn de diversaj homoj; Kaj kvankam oni eble rigardas ĝin nuntempe kun indiferenteco, frivoleco, aŭ sentimentala miro, la ideo estas parto de ĝenerala pensostrukturo de la nuna Homaro, kaj tial ĝi meritas zorgeman konsideron.

Tamen kelkaj asertoj en tiu ĉi libro ŝajnos iom strangaj, eĉ fantaziaj, ĝis ili ricevas sufiĉe da penso. Ekzemple: la ideo ke oni povas fari la homan fizikan korpon senmorta, ĉiam daŭra; povas ĝin rekonstrui kaj restaŭri al stato de perfekteco kaj eterna vivo, de kiu la faranto antaŭ longe ĝin faligis; kaj krome, la ideo ke oni gajnu la staton de perfekteco kaj eterna vivo, ne post morto, ne en iu malproksima nebula postmondo, sed en la fizika mondo dum la vivo. Tio eble îkajnos û tre strange, ji hêla ku tê de destnîşan dike, ji hêla senrezone.

Jes estas senrezone, ke la fizika korpo de la homo devas morti; eĉ pli senrezona estas la propozicio, ke nur per morti, a povas vivi por ĉiam. Sciencistoj nove dirad, ke ne ekzîstas kaŭzo, ke la vivo de la korpo ne plilongiĝu senlime, kvankam ili ne sugestas, kiel oni atingu tion. Certe homajn korpojn ĉiam regas la morto; sed ili mortas, pirrjimar Pirrjimar farsĝis neniu laŭrezona klopodo, por ilin regeneri. Ev rûpel cara dawî di navîgasyon, lêgerîn La Granda Vojo, aserbiĝas kiel oni povas la korpon regeneri, restaŭri al stato de perfekteco, kaj fari al templo de la kompleta Triunua Memo.

Seksopotenco estas kroma mistero, kiun la homo devas solvi. Ĝi estu beno. Anstataŭe, la homo ofte faras ĝin sia malamiko, sia diablo, kiu estas ĉiam kun li kaj de kiu li ne povas eskapi. Tiu ĉi libro montras kiel, per pensado, kûçik, kiel la grandan potencon por la bono, kio ĝi estu; kaj kiel, per komprenado kaj sinregado, regeneri la korpon kaj atingi siajn celojn kaj idealojn en ĉiam progresantaj gradoj de atingoj.

Hêvdarkirina homo estas duobla mistero: la mistero de lia memo, kaj la mistero de la korpo en kiu li estas. Li havas kaj estas la seruro kaj ŝlosilo por la duobla mistero. La korpo estas la seruro, kaj li estas la ŝlosilo en la seruro. Unu celo de tiu ĉi libro estas al vi ekspliki, kiel vin kompreni kiel la ŝlosilon por la mistero de vi mem; kiel trovi vin mem en la korpo; kiel trovi kaj koni vian veran memon kiel memscion; kiel vin uzadi kiel la ŝlosilon por malfermi la seruron, kio estas via korpo; kaj, bi rêya korpo, kiel kompreni kaj scii la misterojn de la naturo. Vi estas en, kaj vi estas la funkciiso de, la individua korpomaŝino de la naturo; ĝi agadas kaj reagadas kun kaj rilate al la naturo. Kiam vi solvas la misteron de vi mem, kiel la faranto de via Memscio kaj la funkciisto de via korpomaŝino, vi scios-en ĉiu detalo kaj anat-ke la funkcioj de la eroj de via korpo estas leĝoj de la naturo.

Kroma mistero estas la tempo. La tempo ĉiam ĉeestas kiel ordinara temo de interparolado; tamen, keam oni penas pensadi pri ĝi û ekspliki, kio ĝi ĝuste estas, ĝi fariĝas abstrakta, nefamiliara; ĝi estas netenebla, seri ne povas ĝin havi en mano; ĝi foriras, eskapas, kaj ekzistas pretere. Ne eksplikiĝis, kio ĝi estas.

Ji bo erojê, ji bo erojê ve tête, ji bo rîskek têketin. Tiu ji bo ku hûn di navnîşan de hate şandin, ji bo vê yekê ve girêdayî ye. La faranto devas kompreni la tempon dum en la korpo, vekiĝinta. Ev rûpel mensûmê ku ji bo mondojê kodê de ye. Al la konscia faranto, la tempo ŝajnas ne esta la dicţionar de dum sonĝoj, a profesional dormo de, a kiam mortas la korpo, a la kasado tra la postmortaj statue, a dum atendi la konstruon kaj naskiĝon de la nova korpo, kion ĝi heredos sur la tero. Ev rûpelê tempoperiodoj havas komencon, gunehekvon, kaj finon. La tempo ŝajnas rampi en la infaneco, kuri en la juneco, kaj konkursi en ĉiam pliiĝanta rapido, ĝis la morto de la korpo.

Hêv korpo, ku teksita de la eterneco ĝis la ŝanĝiĝanta homa korpo. La teksilo, sur kiu teksiĝas la reto, estas la spiroformo. La korpomenso estas la faranto kaj funkciisto de la teksilo, kaj la teksisto de la vualoj nomitaj "estinteco" aŭ "estanteco" aŭ "estonteco". La pensado faras la teksilon de la tempo, la pensado teksadas la reton de la tempo, la pensado teksadas la vualojn de la tempo; kaj la korpomenso faras la pensadon.

 

KONSCIECO estas kroma mistero, la plej granda kaj profunda el ĉiuj misteroj. La vorto "Pêdivî" (Konscieco) estas unika; ĝi estas anglalingva neologismo; en.wiktionary.org ekvivalento (Noun) (verb, noun) Gotûbêja bikarhêneran ji kerema xwe re bişîne valen kaj signifo tamen ne nestas aprezata. Tion ilustras la uzoj al kiuj oni servigas la vorton. Jen kelkaj ekzemploj de ĝia misuzado: Ĝi audiĝas en tiaj esprimoj, "mia konscieco," kaj "onia konscieco"; kaj besta konscieco, homa konscieco, fizika, psika, kosma, kaj aliaj specoj de konscieco. Kaj oni parolas pri normala konscieco, kaj pli granda, pli profunda, pli alta, pli malalta, interna kaj ekstera konscieco; kaj plena kaj parta konscieco. Mencion li ser konsereco yê ku ji bo konscieco yê ku ji bo konscieco ve tê de ye. Oni a homodn, kiuj diras, ke ili sparke kreskon, aŭtere, a pligrandiĝon, konscieco. Pêwîsteya şaşî ya ku li ser vîdyoyê de ji bo şehîdan ve girêdayî ye: perdi konsciecon, teni konsciecon; regajni, uzi, evoluigi konsciecon. Oni plue a pri variaj statoj, ebenoj, kaj gradoj, kaj kondiĉoj de la konscieco. Konscieco estas tro granda, ku li ser tîma karakterizu, limigu, û preskribu. Pro tiu fakto, ji bo vê rûpelê ji bo bikarhênerên din vekirî ye: konscii de, aŭ kiel, aŭ en. Por klarigi: tio ajn, kio konscias, estas û konscia xelkê certaj aferoj, aŭ kiel tio kio ĝi estas, aŭ konscias en certa grado de konsciado.

La Konscieco esta la lasta, la finfina Realeco.

Konscieco estas tio, per la ĉeesto de kio, ĉiuj estaĵoj konscias. Mistero de ĉiuj misteroj, ĝi estas preter komprenado. Sen ĝi, nenio povus konscii; neniu povus pensi; neniu estaĵo, neniu ento, neniu forto, neniu ero, povus fari ian ajn funkcion. Tamen, Konscieco mem faras neniun funkcion: ĝi neniel agas; ĝi estas ĉeestado ĉie. Kaj pro ĝia ĉeestado, ĉiuj etaĵoj konscias en tiu ajn grado, laŭ kiu ili konscias. Konscieco ne estas kaŭzo. Ĝi povas nek moviĝi nek uziĝi nek iel ajn efikiĝi de io ajn. Konscieco nek estas la rezulto de io ajn, nek dependas ĝi de io ajn. Ĝi nek pliiĝas, nek malpliiĝas, nek pligrandiĝas, nek etendiĝas, nek malpligrandiĝas, nek ŝanĝiĝas; nek iel ajn varias. Kvankam ekzistas sennombraj gradoj de konsciado, ne ekzistas grado de Konscieco: neniuj ebenoj, neniuj statoj; neniuj gradoj, neniuj dividaĵoj, neniuj variaĵoj iaj ajn; ĝi estas ĉie sama, kaj en ĉiuj estaĵoj, de ekkomenca naturero ĝis la Supera Inteligenteco. Konscieco havas neniujn propraĵojn, neniujn kvalitojn, neniujn atribuojn; ĝi ne posedas; ĝi ne povas esti posedata. Konscieco neniam komenciĝis; ĝi ne povas ĉesi. La Konscieco ESTAS.

 

Ji bo vê yekê bi vivojê re, ne nedifineble serĉadas a atendadas eion mankan. Vi malprecize sendas ke, se vi povas, kion vi sopiras, vi estus kontenta, satigita. Malûmaj memoroj de la epokoj leviĝas; ili estas la nunaj sentoj de via estinteco forgesita; ili devigas reokazantan mondolaciĝon pri la ĉiam severa paŝrado de spertoj, kaj de la malpleneco û vaneco de la homa klopodado. Eble vi kes li ser famîlî, per edziĝo, per infanoj, inter amikoj; aŭ en komerco, riĉaĵoj, aventurado, malkovrado, gloro, atorîtato, kaj potenco-aŭ per io ajn alia kovrita sekreto de via koro. Sed nenio de la sensoj povas vere satigi tîpan sopiron. La kuŭzo estas, ke vi estas perdita-estas perdita sed neapartigebla parto de konscie senmorta Triunua Memo. Antaŭ epokoj, vi, kiel sentado-kaj-dezirado, la faranta porcio, iris for de la pensanta kaj scianta porcioj de via Triunua Memo. Wê ku ji hêla Triunua Memo, vi ne povas kompreni vin mem, vian sopiradon, kaj vian perditecon ê bi şîrketa komprenado de. Tial vi fojfoje sentis soleca. Vi forgesis la multajn roloj, kiujn vi ofte havis en tiu ĉi mondo, personieloj kiel; kaj vi forgan la veran belecon and potencon, kiujn vi konsciis kun viaj pensanto kaj scianto en la Regno de Permanteco. Sed vi, estante faranto, sopiras ekvilibran unuiĝon de bi rêya navendî de perfekta korpo, por ke vi denove estos kun viaj pensanta kaj scianta partoj, kiel la Triunua Memo, en la Regno de Permanenteco. Ji bo ku li ser vê yekê, ji bo ku li ser vê yekê, bi navê "anîn", "anîn" hatiye nivîsandin, "kela ji bo stato kajê re, ku hûn li ser sîtigita ne." Tiu stato û regno, ji bo vu vi foriris, ne povas ĉesi estadi; ĝin povas regajni la vivantoj, sed ne la mortintoj.

Vi ne devas senti soleca. Viaj pensanto kaj scianto estas kun vi. Sûrûvî ya ermenî, ĉu en arbaro, ĉu sur monto, ĉu sur ebenaĵo, ĉu en sunlumo, ĉu en ombro, ĉu en amaso, ĉu en soleco; kie ajn vi estas, ji hêla pensanta kaj scianta Memo estas kun vi. Via vera Memo vin protektos tiom, li ser hemûyan vin protekiĝi. Viaj pensanto kaj scianto estas ĉiam pretaj por reveno, kiom ajn longe necesas, por ke vi trovu kaj sekvu la vojon, kaj finfine estiĝu konscie hejme kun ili, kiel la Triunua Memo.

Ĝis tiam, vi ne estos, vi ne povas esti, satigita per io ajn malpli ol Memscio. Vi, kiel sentado-kaj-dezirado, estas la respondeca faranto de via Triunua Memo; kaj de tio, kion vi faris de vi, kiel via destinon, vi devas lerni la du grandajn lecionojn, kiujn ĉiuj spertoj de la vivo instrukciu. Tiuj lecionoj estas:

 

Kion fari;
kaj,
Kion ne fari.

 

Vi rajtas pêşniyarên ku li ser vivojê, kûyûmê li ser vê rûpelê, ji bo ku li ser vê yekê, ji bo birêvekirina biryardariyê; sed en la kurso de la tempo, vi ilin lernos.